Մեր գյուղում ձմեռը սկսվում է նոյեմբեր-դեկտեմբեր ամիսներին   և վերջանում   մարտ-ապրիլին, իսկ տներում վառարանները  վառում են մինչև մայիսի վերջը, լինում են տարիներ, որ վառում են մինչև հունիս:

Ես սիրում եմ իմ գյուղը իր առօրյայով և  գյուղական աշխատանքներով: Ես շատ մարդկանց հետ եմ շփվում, ներառյալ դպրոցականների: Մի քանի օր առաջ պատահաբար լսեցի իմ հարևանների տղաների  խոսակցությունը։ Դուք երևի կմտածեք , որ նրանք խոսում են աղջիկներից կամ անձնական այլ հարցեր են քննարկում, կարող է չհավատաք, բայց երեխաները այդքան էլ միամիտ չեն , նրանք երբեք այդ մասին չեն խոսի:

Իսկ այն թեմաները, որոնք քննարկվում են, դրանք, ինչպես ասում են երիտասարդները,  բաց  աղբյուրի ինֆորմացիա են:  Նրանք խոսում էին հեռախոսների մասին, նրանց կարողության , մակնիշի, չափի, գույնի և, իհարկե, արժեքի  մասին: Երեխաները և մեծերը հավաքվում են զինվորական տերմինալոգիայով, գյուղի ստրատեգիական  տեղերում և քննարկում են  հազար ու մի պիտանի և անպիտան նպատակներ,    վերլուծում քաղաքական և միջազգային հարաբերություններ:

Կանայք ու աղջիկները   ունեն մի շարք արտոնություններ, օրինակ՝ եթե ինչ- որ լավ բան է լինում ընտանիքում, իհարկե առանց կնոջ միջամտության դա չէր կարող լինել, և ինչպես միշտ , նրանք տեր են իրենց բաժին փառքին, բայց երբ, աստված չանի,   վատ բան է պատահում, այդ պահին պատասխանատվությունը իրոք տան տղամարդու վրա է, քանի որ նա է տան տղամարդը: Այսօրվա մեր խոսակցությունը կանանց մասին չէ: Իսկ աղջիկների հարցով, իրոք, մեր գյուղում չկան հնարավորություններ , որպեսզի նրանք կարողանան լիարժեք գտնեն իրենց տեղը, այդ առումով աղջիկների  իրավունքները  որոշակիորեն խախտվում  են:

Աշնան վերջին,  ձմռան սկզբին գյուղում եռուզեռ է, քանի որ   գյուղի տղամարդիկ  վերադառնում են արտագան աշխատանքից: Ես ունեմ բարեկամ, ով ամեն տարի  փոխում է իր ավտոմեքենան, իհարկե, ասում է, որ ամեն անգամ  ինքը դրական  «սալդոյով»  է վերջացնում առք ու վաճառքը, բայց մենք գիտենք, որ վնասով է փակում:

Հնարավոր է, որ չհավատաք, բայց աստված չանի, որ ինչ -որ մեկը պատահաբար ամռանը մահանա, խնդիր է գերեզմանի տեղ փորելը և, ինչու չէ,  նաև  աճյուն տեղափոխելը։  Գյուղում մնում   են տարեցները, իսկ ձմռանը  հակառակ պատկերն է․  բոլորը համախմբված օգնում են միմյանց:

Ունեմ Կամո անունով մի ծանոթ, ով 90-ականներին ապրել է Կիրովոբադում։ Նա պատմում է, որ Կիրովոբադը Սումգայիթ չդարձավ այն պատճառով, որ մարդկանց մեծամասնությունը զինված էր և, եթե մարդիկ զինված են, ուրեմն ունեն կամք՝ պաշտպանելու իրենց տունը և հայրենիքը:

Երբ գյուղում հավաքվում են երիտասարդները, նրանց  զրույցի  հիմնական թեման խմելու, ուտելու, հագուստի, մեքենաների   մասին է, նրանցից հետ չեն մնում տարեցները, ովքեր խոսում են տան և ապրուստի մասին:

Երբ ես կնոջս մեկ-մեկ ասում եմ , որ  երջանիկ եմ, նա ինձ տարակուսանքով   է նայում:

Իրոք, այդ օրը ես երջանիկ էի, քանի որ   մեր գյուղի տղաներից մեկը իր հետ բերել էր իր նոր գնած կարաբինը և սկսեց պատմել նրա հնարավորությունների մասին, պատմեց, որ կարող է մի քանի հարյուր  մետրի վրա լուցկու հատիկները  կրակել, բայց քանի որ նշանառու օպտիկան  չէր գնել թանկ լինելու պատճառով, կարող էր եւ վրիպել:

Ես ուրախ էի , որ  այն երտասարդները, ովքեր խոսում էին ուտելու, խմելու  և թանկարժեք մեքենաների մասին , նրանց զրույցի թեման դարձավ զենքը։ Նրանք պնդում  էին, որ բոլորը պարտավոր են տիրապետել զենքին, և կգա մի օր, որ բոլորը կկարողանան ազատ  կրել այն, քանի որ զենքը թեˊ հոգևոր և թեˊ ֆիզիկական ուժ է տալիս մարդուն:

Միգուցե իմ  հարևանի երեխաները մյուս անգամ հեռախոսի փոխարեն կքննարկեն, թե ով  քանի մետրից է խփում նշակետին  և ինչ զենքի   է տիրապետում:

Հուսանք, որ ՀՀ կառավարությունը կարճ ժամանակում կազատվի խորհրդային կաղապարներից և կընդունի օրենք, որով թույլ կտան ՀՀ քաղաքացիներին՝ գնել և կրել զենք՝ ինքնապաշտպանության համար:

img_5378

                                                                    ՋԵԴԿ