/սկիզբը՝նախորդ համարում/

             Ես ծնվել եմ 1946 թվականին Հարավային Կորեայի մի փոքր գյուղում: Գյուղը շրջապատված էր լեռներով, գյուղի միջով հոսում էր գետը։ Գյուղը էլեկտրական հոսանք չուներ, հետևաբար չկար  նաև հեռախոս: Այն ժամանակվա Հարավային Կորեան  փոքր երկիր էր՝  պահպանողական ավանդույթներով,  որոնք չէին փոխվել  շուրջ 5000 տարի:

Ավանդույթներից մեկը այն է, որ ընտանիքում պարտադիր  պետք է ծնվի տղա երեխա:  Այդպես էին ընտանիքները համեմատում իրենց առաջընթացը: Եթե առաջինը աղջիկ էր ծնվում,   այն համարում էին դժբախտություն: Եթե  ծնվում էր տղա, դռան վրա կախում էին  թելով կախված կծու տաքդեղներ, իսկ եթե  աղջիկ էր ծնվում,  դռան վրա կախում էին վառած փայտի ածուխ:

Ինչպես երևում է, տղաներին ընդունում էին ոչ այնպես, ինչպես աղջիկներին: Աղջիկ լինելը արդեն  թերություն  էր: Կային մարդիկ , որ երբ  երեխան  աղջիկ էր ծնվում, նրան խեղդում էին, որպեսզի խուսափեն խայտառակությունից: Ես ոչ միայն առաջին էի  ընտանիքում, այլ  առաջին թոռնիկն էի :

Իմ պապը մեր գյուղի գյուղապետն էր, իսկ տատս՝ ավանդական կորեական կին,  որը ունեցել է   ութ տղա և երկու աղջիկ: Ամեն նոր տարվան մեր գյուղի բնակիչներից, որոնցից շատերը մեր բարեկամներն էին, հավաքվում էին տատիս տանը, որպեսզի հարգանքի տուրք  մատուցեին մեր անցավորներին: Դրա համար  բոլորը սպասում էին , որ կծնվի տղա: Իմ պապը վստահ էր, որ իր ընտանիքում առաջինը կծնվի տղա: Նա ասել էր գյուղացիներին, որ ինքը  իր դռանը կկախի ամենամեծ կծու բիբարները, պարծեցել էր գյուղացիների մոտ, որ տղան կմեծանա առույգ և կկառավարի  երկիրը։ Երբ պապս լսել  էր իմ ձայնը,  հարցրել է տատիս․

- Ասաˊ, աˊյ կին,  ո՞վ է ծնվել։

Նա դուրս եկավ  և ասաց , թե աˊյ մարդ, խայտառակ եղանք։ Այդպես ինձ դիմավորեցին:

Ամբողջ գյուղը շոկի մեջ էր: Որպեսզի տոնեին երեխայի ծնունդը, պատրաստել էին մեծ ամաններով ուտելիքներ: Այն բանի համար, որ ես աղջիկ էի ծնվել, այլ ոչ թե տղա,  ոչ մեկը չօգտվեց ուտելիքներից, քանի որ դրանք ուտելը արդեն   «կարգի խախտում էր », և այդ ամենը տվեցին խոզերին:  Մայրս ինձ  արհամարհանքով էր վերաբերվում , բոլորը ինձ «անիծված » էին համարում: Ամեն անգամ, երբ  ինչ - որ վատ բան էր պատահում մեր ընտանիքում, կապում էին ինձ հետ: Իմ  ծնվելուց  հետո   հայրս սկսեց շատ խմել, լինում էին օրեր, երբ նա ինձ ու մորս ծեծում էր այդ «խայտառակության» համար: Ոչ մեկը գյուղում ինձ հետ չէր խաղում, երեխաներին սովորեցնում էին , որ ինձ հետ չխաղան և չշփվեն, ինձ վրա բոլորը բղավում էին:

Երբ սկսվեց պատերազմը, իմ վիճակը  ավելի վատացավ , քանի որ աղջիկները՝ որպես անհատներ, քիչ էին արժևորվում, շատերը լքեցին իրենց աղջիկներին և փախան տղաների հետ:

  Հենց այդպես էլ վարվեց իմ ընտանիքը․ նրանք փախան և լքեցին ինձ: Այդ ժամանակ ես հինգ տարեկան էի: Ես գոռում էի, սարսափում  և վախենում էի պայթյունից և հրազենի ձայներից:

Ես վազում էի, որպեսզի հասնեմ մնացածին , բայց  իմ փոքրիկ ոտքերը հոգնում էին, հանկարծ ինձ մոտեցավ մի աղջիկ՝ մի քանի տարի ինձանից մեծ: Ես երբեք չէի տեսել այդ աղջկան և չգիտեի, թե ով էր նա: Նա ինձ շտապեցնում էր, որպեսզի փախչենք այդ դժոխքից, դուրս պրծնենք, զարմացած էի, որ ինչ- որ մեկը ինձ  ուզում էր օգնել, նրա խոսքերը այնքան քաղցր էին ինձ համար, որ ես հավաքեցի իմ մեջ վերջին ուժերը և վազեցի նրա հետևից: Ես շատ ուրախ էի, քանի որ արդեն ունեի ընկերուհի , բայց այդ երազը կորավ պայթյունի մեջ, և նա կորցրեց գիտակցությունը։  Չգիտեմ՝ ինչքան ժամանակ անցավ, երբ ես ուշքի եկա,  սկսեցի  փնտրել ոչ թե մորս, այլ իմ ընկերուհուն, մարդիկ  լացում էին ցավից , արնաքամ լինում, մի քանիսը սողում էին ինչ -որ տեղ:

 Ես վազում էի , գոռում , որ գտնեմ իմ ընկերուհուն․  նա պառկած էր անշարժ, շատ արյուն էր կորցրել և ամբողջովին ջարդուփշուր  եղել: Երկար սպասեցի,  նա այդպես էլ չարթնացավ: Այդպիսին էր իմ կյանքը հինգ տարեկանում: Ես չէի խաղում խաղալիքներով, ես պետք է ողջ մնայի և անընդհատ պայքարեի կյանքիս համար:  Ես գտա բարի ընկերուհի և քիչ հետո կորցրեցի: Այդ քաոսի մեջ ես ընդունեցի որոշում, որը ամբողջովին փոխեց իմ կյանքը: Ես երբեք էլ չեմ փախչի , ես այլևս  չեմ թաքնվի,  ես ինքս պատասխանատու եմ իմ կյանքի համար, հոգուս  խորքում  զգում էի, որ ես ունեմ նպատակ, և ոչ մեկը չի կարող խանգարել :

Այդ իրավիճակից ես քաղեցի մեծ դաս, որ պետք է պայքարել ամբողջ ուժով և հաղթահարել բոլոր դժվարությունները, չփախչել դժվարություններից: Ես չգիտեի ինչպես պաշտպանել ինձ, բայց հավատում էի, որ այդպիսի միջոց կա, և այն  գտա երկու տարի հետո:

/շարունակությունը՝  հաջորդ  համարում/

Հեղինակ՝ ԹԵՆ ՅՈՒՆ ԿԻՄ

թարգմանված է «Գնա՛  այն ճանապարհով, որը որ դժվար է»