Հրատարակումներ
ԳՆԱ ԱՅՆՏԵՂ, ՈՐՏԵՂ ԴԺՎԱՐ Է
/սկիզբը՝նախորդ համարում/
Ես ծնվել եմ 1946 թվականին Հարավային Կորեայի մի փոքր գյուղում: Գյուղը շրջապատված էր լեռներով, գյուղի միջով հոսում էր գետը։ Գյուղը էլեկտրական հոսանք չուներ, հետևաբար չկար նաև հեռախոս: Այն ժամանակվա Հարավային Կորեան փոքր երկիր էր՝ պահպանողական ավանդույթներով, որոնք չէին փոխվել շուրջ 5000 տարի:
Ավանդույթներից մեկը այն է, որ ընտանիքում պարտադիր պետք է ծնվի տղա երեխա: Այդպես էին ընտանիքները համեմատում իրենց առաջընթացը: Եթե առաջինը աղջիկ էր ծնվում, այն համարում էին դժբախտություն: Եթե ծնվում էր տղա, դռան վրա կախում էին թելով կախված կծու տաքդեղներ, իսկ եթե աղջիկ էր ծնվում, դռան վրա կախում էին վառած փայտի ածուխ:
Ինչպես երևում է, տղաներին ընդունում էին ոչ այնպես, ինչպես աղջիկներին: Աղջիկ լինելը արդեն թերություն էր: Կային մարդիկ , որ երբ երեխան աղջիկ էր ծնվում, նրան խեղդում էին, որպեսզի խուսափեն խայտառակությունից: Ես ոչ միայն առաջին էի ընտանիքում, այլ առաջին թոռնիկն էի :
Իմ պապը մեր գյուղի գյուղապետն էր, իսկ տատս՝ ավանդական կորեական կին, որը ունեցել է ութ տղա և երկու աղջիկ: Ամեն նոր տարվան մեր գյուղի բնակիչներից, որոնցից շատերը մեր բարեկամներն էին, հավաքվում էին տատիս տանը, որպեսզի հարգանքի տուրք մատուցեին մեր անցավորներին: Դրա համար բոլորը սպասում էին , որ կծնվի տղա: Իմ պապը վստահ էր, որ իր ընտանիքում առաջինը կծնվի տղա: Նա ասել էր գյուղացիներին, որ ինքը իր դռանը կկախի ամենամեծ կծու բիբարները, պարծեցել էր գյուղացիների մոտ, որ տղան կմեծանա առույգ և կկառավարի երկիրը։ Երբ պապս լսել էր իմ ձայնը, հարցրել է տատիս․
- Ասաˊ, աˊյ կին, ո՞վ է ծնվել։
Նա դուրս եկավ և ասաց , թե աˊյ մարդ, խայտառակ եղանք։ Այդպես ինձ դիմավորեցին:
Ամբողջ գյուղը շոկի մեջ էր: Որպեսզի տոնեին երեխայի ծնունդը, պատրաստել էին մեծ ամաններով ուտելիքներ: Այն բանի համար, որ ես աղջիկ էի ծնվել, այլ ոչ թե տղա, ոչ մեկը չօգտվեց ուտելիքներից, քանի որ դրանք ուտելը արդեն «կարգի խախտում էր », և այդ ամենը տվեցին խոզերին: Մայրս ինձ արհամարհանքով էր վերաբերվում , բոլորը ինձ «անիծված » էին համարում: Ամեն անգամ, երբ ինչ - որ վատ բան էր պատահում մեր ընտանիքում, կապում էին ինձ հետ: Իմ ծնվելուց հետո հայրս սկսեց շատ խմել, լինում էին օրեր, երբ նա ինձ ու մորս ծեծում էր այդ «խայտառակության» համար: Ոչ մեկը գյուղում ինձ հետ չէր խաղում, երեխաներին սովորեցնում էին , որ ինձ հետ չխաղան և չշփվեն, ինձ վրա բոլորը բղավում էին:
Երբ սկսվեց պատերազմը, իմ վիճակը ավելի վատացավ , քանի որ աղջիկները՝ որպես անհատներ, քիչ էին արժևորվում, շատերը լքեցին իրենց աղջիկներին և փախան տղաների հետ:
Հենց այդպես էլ վարվեց իմ ընտանիքը․ նրանք փախան և լքեցին ինձ: Այդ ժամանակ ես հինգ տարեկան էի: Ես գոռում էի, սարսափում և վախենում էի պայթյունից և հրազենի ձայներից:
Ես վազում էի, որպեսզի հասնեմ մնացածին , բայց իմ փոքրիկ ոտքերը հոգնում էին, հանկարծ ինձ մոտեցավ մի աղջիկ՝ մի քանի տարի ինձանից մեծ: Ես երբեք չէի տեսել այդ աղջկան և չգիտեի, թե ով էր նա: Նա ինձ շտապեցնում էր, որպեսզի փախչենք այդ դժոխքից, դուրս պրծնենք, զարմացած էի, որ ինչ- որ մեկը ինձ ուզում էր օգնել, նրա խոսքերը այնքան քաղցր էին ինձ համար, որ ես հավաքեցի իմ մեջ վերջին ուժերը և վազեցի նրա հետևից: Ես շատ ուրախ էի, քանի որ արդեն ունեի ընկերուհի , բայց այդ երազը կորավ պայթյունի մեջ, և նա կորցրեց գիտակցությունը։ Չգիտեմ՝ ինչքան ժամանակ անցավ, երբ ես ուշքի եկա, սկսեցի փնտրել ոչ թե մորս, այլ իմ ընկերուհուն, մարդիկ լացում էին ցավից , արնաքամ լինում, մի քանիսը սողում էին ինչ -որ տեղ:
Ես վազում էի , գոռում , որ գտնեմ իմ ընկերուհուն․ նա պառկած էր անշարժ, շատ արյուն էր կորցրել և ամբողջովին ջարդուփշուր եղել: Երկար սպասեցի, նա այդպես էլ չարթնացավ: Այդպիսին էր իմ կյանքը հինգ տարեկանում: Ես չէի խաղում խաղալիքներով, ես պետք է ողջ մնայի և անընդհատ պայքարեի կյանքիս համար: Ես գտա բարի ընկերուհի և քիչ հետո կորցրեցի: Այդ քաոսի մեջ ես ընդունեցի որոշում, որը ամբողջովին փոխեց իմ կյանքը: Ես երբեք էլ չեմ փախչի , ես այլևս չեմ թաքնվի, ես ինքս պատասխանատու եմ իմ կյանքի համար, հոգուս խորքում զգում էի, որ ես ունեմ նպատակ, և ոչ մեկը չի կարող խանգարել :
Այդ իրավիճակից ես քաղեցի մեծ դաս, որ պետք է պայքարել ամբողջ ուժով և հաղթահարել բոլոր դժվարությունները, չփախչել դժվարություններից: Ես չգիտեի ինչպես պաշտպանել ինձ, բայց հավատում էի, որ այդպիսի միջոց կա, և այն գտա երկու տարի հետո:
/շարունակությունը՝ հաջորդ համարում/
Հեղինակ՝ ԹԵՆ ՅՈՒՆ ԿԻՄ
թարգմանված է «Գնա՛ այն ճանապարհով, որը որ դժվար է»